Lato zbliża się wielkimi krokami - podobnie jak Święta Bożego Narodzenia 

- lunch pod choinką doskonale łączy letnie klimaty ze Świętami.

Dzień coraz dłuższy (mrok zapada 21.30), a temp. w dzień 20-22 stopni.

W Victorii rozpoczęła się już trzymiesięczna przerwa wakacyjna. 

Welingtonianie lubią wygrzewać się na trawie w pierwsze letnie dni

po długiej deszczowej i dżdżystej zimie od czerwca do sierpnia. 

Dla nas to dobra okazja zajrzeć do winnic w okolicach Martinborough.

Martinborough (poniżej 8 i 9) jest położone na 65 km na wschód od Wellington 

(za pasmem gór Rimutaka) w regionie Wairapa 

- na charakterystycznym płaskowyżu z jeziorem o tej samej nazwie.

Martinborough jest bardzo małym miastem (jak większość w NZ) 

- tylko 1300 stałych mieszkańców,

ale wiktoriańskie wpływy są tutaj bardzo widoczne.

W centralnym miejscu jest mały park, a w nim obelisk dla upamiętnienia

kawalerzystów z Martinborough i okolic poległych w ...

II wojnie burskiej

... kolejny przykład udziału małej Nowej Zelandii w globalnej polityce Korony Brytyjskiej.

Wszędzie ładne i schludne domki w kolonialnym stylu - ten np. jest na sprzedaż. 

Nie ma wystawionej ceny, ale agent udostępnia w każdą niedzielę w godz. 12.00-12.30. 

Jednak to co najciekawsze w Martinborough to otaczające miasto winnice.

O tym, że duże nasłonecznienie i łagodny klimat sprzyja uprawie winnej latorośli 

świadczą cytrusy w przydomowych ogródkach.

Jako, że jest koniec wiosny to krzaki nie tak dawno pokryły się młodymi liśćmi.

A tak wyglądają winnice z lotu ptaka.

Mimo wszystko, winnice są bardzo zadbane z dodatkowymi atrakcjami dla turystów 

- o czym zaraz opowiem.

Winnice Martinborough słynną głównie z uprawy Pinot Noir o liściach mniejszych 

niż cabernet sauvignon, ale większych niż syrah. 

Grona małe, zwarte, stożkowo-cylindryczne, podobne nieco do szyszek 

- stąd etymologia nazwy pinot - szyszkowaty kształt gron.

My z Marcinem odwiedzaliśmy pieszo po winnicach.

Większość turytów wybiera samochody, a niektórzy wypożyczają rowery lub bryczki.

W wielu winnicach odbywają się degustacje na życzenie.

Oto nasza selekcja (od lewej):

Sparkling Riesling - 29 NZD/butelka

Pinot Rose - 29 NZD/butelka

Pinot Noir rocznik 2011 - 39 NZD/butelka

Pinot Noir rocznik 2010 - 64 NZD/butelka

Mad Rooster (lokalna mieszanka) - 34 NZD/butelka

Jeśli chodzi o smak o Pinot Noir to hmm smak ciężki i powłóczysty ...

Starzejące się wino nabiera aromatów korzennych 

- wanilia, kokos, dym, dąb, cedr, skóra, trufle, cygara 

- w zależności od beczek użytych do starzenia wina

i w tym przypadku dla mnie było za dużo dymu i cygara - a ja nie palę ;)

Mimo wszystko - jako koneserzy wina znad Wisły - powoli sączyliśmy każdy z kieliszków

- ale gdyby tak rozlewali zimne piwo i to do tego Guinness z małą pianką 

- hmmm  ;)

Okolica była sielska-czarodziejska z dużym nasłonecznieniem i leniwą atmosferą.

Mnie przypominała pejzaże Jacka Malczewskiego 

- może też dlatego, że to była już nasza kolejna degustacja ;)

Jak widać właściciele winnic umieją zadbać o odpowiedni entourage, 

że tak powiem z francuska ;)

A to degustacja w kolejnej winnicy z kubełkiem do spluwania 

jakby Szanownemu Panu/Pani smak szczepu wina nie podchodził.

(czy widział ktoś z Szanownych Gości na blogu, aby tak wypluć piwo - zgroza !!!)

Owoce Pinot Noir są wrażliwe na szarą pleśń, 

a liście podatne na mączniaka i wirusa wachlarzowatości winorośli. 

Pinot Noir preferuje gleby wapienne, nie lubi zbyt wysokich temperatur w uprawie. 

Powoduje to, że szczep ma opinię szczepu trudnego i kapryśnego, 

zarówno w uprawie, jak i winifikacji.

Tyle mądrzenia się - a teraz jedziemy z kolejną rundą 

- to już chyba szósta czy siódma winnica - nie pamiętam dobrze ;)

Ponieważ szczep jest kapryśny trzeb na niego chuchać i dmuchać 

oraz okrywać siateczką drobne liście. 

Cóż szczep pochodzi z Francji - to dużo tłumaczy 

- pewnie ma jeszcze o sobie bardzo wysokie mniemanie ;)

Tutaj sobie grzecznie leżakuje i nabiera tego dymu i cygara - bo w młodym  Pinot Noir 

można wyczuć najczęściej nuty czerwonych owoców,

 tj. wiśnia, truskawka, malina, czerwona porzeczka.

Właściciele winnic wykorzystują naturalne drzewopłoty do ochrony winnic.

A mnie już z tego wszystkiego na koniec najbardziej zachwycił jaśmin 

- po prostu kaskady jaśminu o słodkim, odurzającym i zniewalającym zapachu.

i tak zniewoleni, odurzeni a przede wszytskim upojeni 

wróciliśmy z sobotniej wycieczki do Wellington

kiwi-pociągiem 

a już w Wellington po tej winnej przygodzie proszę zgadnąć 

co sobie zafundowaliśmy w pierwszym pubie ??