Queen Charlotte Track - dzień II

Następnego ranka dzień zaczynam od full English breakfast + mocna kawa.

Dziś do pokonania ponad 30 kilometrów szlaku z dwoma podejściami na ok 400 m npm

- orientacyjny czas pokonania trasy 9 h

Niestety widok z okien Punga Coves nie nastraja optymistycznie 

- pada rzęsisty deszcz, a chmury przetaczają się po okolicznych wzgórzach.

Wzgórza generalnie niewysokie 600-800 m npm
 przypominają Góry Świętokrzyskie - tylko brak tutaj gołoborzy  ;)

Pijąc kawę zapoznajemy się ze szczegółową trasą ...

Ruszamy z Punga Cove od razu z mocnym podejściem na punkt widokowy 

a później grzbietami wzgórz aż do ...

... Lachmara Lodge - gdzie jest zarezerwowany następny nocleg, 

co oznacza w praktyce zejście ze szlaku (40 min dodatkowej trasy)

Całe szczęście, jak wyruszałem na szlak o 10h26 (22h26 w Warszawie) dosłownie przestało podać - wprost nie mogłem uwierzyć, 

bo przygotowałem się na ostre smaganie deszczem ;)

Czas przywitać się ze szlakiem - wielkie liście paproci, skąpane w porannym deszczu.

Przyjmuję do wiadomości orientacyjne czasy przejścia 

- z Torea Saddle mam jeszcze ok 2,5 godziny do naszego noclegu.

Deszcz ustał ale miejscami zamienił szlak w sieć strumyków.

Gliniane podłoże stało się śliskie,

ale dwa dobre kijaszki w rękach pozwoliły maszerować dalej bez przeszkód.

Tym bardziej, że jna pierwszym punkcie widokowym "złapałem" w końcu zasięg GSM

- dostałem dwa SMSy od kochanej Elizy, że m.in.
Erni liczy na paluszkach niedziele do powrotu Dadusiaka ;) 

Chmury powoli ustępowały - krajobraz w kierunku Wyspy Północnej (do Wellington 53 km).

A z drugiej strony zbocza mała zatoczka...

Szlak urozmaicały takie oto naturalne rzeźby ...

Dochodzę do głównego punktu widokowego - a tam widok nieziemski ...

Dla fanów nauk ilościowych, tudzież geografii - dodatkowo odległości ...

OK teraz no comment ;)

Idę dalej, w końcu na szlaku małe polonica (do Warszawy 17 138 km).

Idę, idę i tylko szumią paprocie - generalnie mało jest ludzi na szlaku - średnio 5 os/1h

Ostatnim rzutem migawki uchwyciłem prom powracający do Wellington.

Czas na pierwszy postój w Black Rock Shelter - jest woda-deszczówka, a stoły i ławki w środku.

Czasami szlak zamienia się w zieloną ścieżkę - ale generalnie jest dobrze utrzymany.

Na jednej z przełęczy koło Portage Resort - pomnik upamiętniający żołnierzy z okolicznych wiosek, którzy zginęli w I Wojnie Światowej.

Generalnie I Wojna Światowa jest tutaj znacznie bardziej zapamiętana niż II, gdyż więcej Nowozelandczyków oddało życie za Koronę Brytyjską jako wierni poddani.

W czasie II Wojny Światowej Japończycy byli za dalekonawet, aby zbombardować miasta w Nowej Zelandii, nie mówiąc o inwazji- dlatego też stacjonowało tutaj bardzo dużo wojsk amerykańskich szkolących rekrutów.

Później Amerykanie przerzucali żołnierzy na pobliskie wyspy Pacyfiku m.in. z Wellington wyruszyły siły desantowe do walk o wyspę Guadalcanal w archipelagu Wysp Salomona. Kto czytał lub oglądał "Cienką czerwoną linię" ?

Dla prowincjonalnej Nowej Zelandii wojska amerykańskie z całą logistyką to była prawdziwa sensacja - również obyczajowa z dużą liczbą par mieszanych ;) "Yankee boys + Kiwi girls"

(między nami Polakami: Kiwi girls nie są szczególnie urodziwe ;) )

Zostało już tylko 2 h drogi do celu.
W Nowej Zelandii - wszędzie są paprocie - dosłownie i ...

... i w przenośni

I w ten sposób dotarłem do Lachmara Lodge (na dole)