Queen Charlotte Track - dzień III

Następnego dnia ulubione "full Kiwi breakfast" i espresso

W międzyczasie zauważyłem jak kucharz zerwał kilka cytryn z drzewa obok restauracji.

Może to niedzielny poranek,

a może perspektywa godzinnego podejścia na ostatni 15 km odcinek szlaku, 

a może brak taksówki wodnej do Picton z końca szlaku  

- ostatecznie postanowiłem spędzić przedpołudnie w Lachmara Lodge.

W sumie rzadko ma się okazję popływać kajakiem w tak malowniczym miejscu

- cały sprzęt znalazłem w szopie po lewej stronie.

Po kajakach czas wracać do Picton - wodną taksówką. 

Szlak został już daleko w tle.

Picton to urocza i cicha mieścina o czym świadczy zamknięty posterunek policji.

Jak również mały ruch samochodowy - tak mały, że nie ma tutaj sygnalizacji świetlnej. 

Samochody jeżdżą w rytm cumowania promów. Picton to furtka do Wyspy Południowej.

Bulwary nad zatoką są generalnie puste - choć zadbane i bardzo egzotyczne.

Znalazłem ładny kościół - co ważne - rzymskokatolicki.

W Nowej Zelandii katolicy to zdecydowana mniejszość (14 proc. społeczeństwa). 

Dominują anglikanie i przeróżne kościoły protestanckie z prezbiteriami na czele. 

Natomiast 1/3 społeczeństwa deklaruje całkowity brak wyznania.

Co ciekawe, Maorysi mają swój chrześcijański odłam religijny - Ratana założony na początku XX wieku przez niejakiego Tahupōtiki Wiremu Rātana, 

który miał wizje podobne jak J. Smith u Mormonów.

Kościół był cichutki i pusty, a przy tym otwarty na oścież 

- można było wszędzie chodzić i zaglądać - od ołtarza po konfesjonał. 

A wszędzie biblie, książki z psalmami i różne broszury 

- pełne zaufanie, że nikt nic nie ukradnie ...

(proszę zwrócić uwagę na wiszące pod sufitem prostokątne grzejniki). 

Ogłoszenia parafialne były pisane nie przez proboszcza, ale Radę Parafialną, 

która informuje o codziennych sprawach związanych z funkcjonowaniem świątyni m.in. 

dostosowaniem kościoła do standardów geodezyjnych 

(obecnie budynek jest sklasyfikowany jako niebezpieczny podczas trzęsienia ziemi - poniżej).

W ogóle świeccy w kościele w NZ mają znacznie więcej do powiedzenia niż u nas:
- rozdają komunię i to pod dwoma postaciami (nie tylko hostię, ale i wino -
stoi Pan/Pani i podaje kielich z winem do picia,
a później wyciera starannie brzeg kielicha białą chustką),
- zbierają pieniądze na tacę (tzn. podają tacę, a ona krąży po kościele) 

- niosą procesyjne dary do ołtarza (w tym tacę z pieniędzmi)

i oczywiście czytają wszystkie czytania bez Ewangelii.

A ksiądz przed i po mszy stoi w kruchcie 

i z każdym się wita często zagadując przybyłych wiernych 

- bardzo mi taki model otwartości kościoła odpowiada ...

Prom przypłynął czas wracać do Wellington ...

Opuszczam małe, ciche Picton przytulone do okolicznych stoków.

Droga morska do Wellington zajmuje około 3 h.

Na promie atrakcją były transport owiec i bydła w otwartych ciężarówkach.

  oraz zachód słońca

Za tym przesmykiem jest już Cieśnina Cooka.

Ostatnie skałki Marlborough Sounds ...

i pożegnanie z Wyspą Południową.